وزیر سابق اقتصاد با اشاره به منفی شدن درک مردم از وضعیت اقتصاد کلان،از تعطیلی و عدم دسترسی به نمایندگان مجلس در دوران جنگ اقتصادی انتقاد کرد و گفت: اصلاح فرآیندها به چند متغیر نیاز دارد.
مسعود کرباسیان در صفحه اینستاگرام اعلام کرد: چند روز پس از استیضاح فکر می‌کردم مشغله‌های فراوان اداره وزارت اقتصاد برایم تمام شده و احتمالا وقت بیشتری را صرف امور شخصی می‌کنم. اما عجیب است که گرفتاری ذهنی دیگری پیدا کرده‌ام و غریب‌تر اینکه تقریبا ساعات کاریم با زمان حضور در وزارت اقتصاد برابری می‌کند.

این روزها بیشتر بین مردم هستم و در دیدارهای کاری هم افرادی که حضور پیدا می کنند، راحت‌تر از گذشته صحبت می کنند.از سر کنجکاوی و البته نگرانی با دقت بخش مهمی از تحلیل‌ها و یادداشت‌های منتشر شده در رسانه‌ها را می‌خوانم.فضای عمومی جامعه یعنی درک مردم از وضعیت اقتصاد کلان به شدت منفی شده و البته که فشارهای اقتصادی شدیدی روی دوش طبقه متوسط و طبقه محروم وجود دارد.

توسعه؛ ناخودآگاه ذهن انسان را به‌ سمت ترقی و تعالی جامعه و پیشرفت کشور سوق می‌ دهد که منطق درستی است؛ اما کمتر کسی جز متخصصان امر به مولفه‌های پیچیده و مشکل راهیابی به توسعه آن هم از جنس پایدار آن می‌ اندیشند. توسعه یک کلمه است، اما دنیایی از تفکر، هم ‌اندیشی، مهندسی، برنامه ‌ریزی، آینده ‌نگری و بالاخره دریایی از علوم و هنر انسان ‌های دوراندیش را در بر دارد. اگر توسعه را با تعالی مترادف کنند، به یک واقعیت اشاره کرده‌اند؛ چراكه در بستر توسعه استعدادهای یک ملت شکوفا و آرزوهای آنها برای یک زندگی بهتر نمایان می ‌شود و ابعاد مختلف زندگی اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی و حتی امنیتی مردم یک کشور را متاثر می‌ سازد. اگر توسعه درست در ریل خود قرار گیرد؛ همه مولفه ‌های با اهمیت زندگی همچون سلامت و بهداشت، تغذیه، آموزش، درآمد سرانه، توزیع درآمد، امید به زندگی، دسترسی به اطلاعات، دسترسی به موقعیت‌ های شغلی، استانداردهای زیست‌ محیطی و بالاخره عدالت اجتماعی همه در راستاي رسیدن به یک توسعه پایدار در چارچوب رشد نمادی به ‌سمت اهداف تعیین ‌شده قرار خواهد گرفت.
تحقق اهداف متوازن توسعه پایدار مستلزم سرمایه ‌گذاری پیوسته روی ساختارهای آموزشی، بهداشتی، ارتباطی، رسانه و نیز فعالیت‌های اقتصادی مزیت‌دار بوده که از طریق جذب، انباشت و تخصیص پس‌اندازهای ملی و بین ‌المللی در بستر مالی کارآمد و پویا میسر خواهد بود. در فضای کلان کشور کمبود پس ‌انداز ناخالص داخلی سرانه و عدم توسعه بسترهای مالی کارآمد، سرمایه‌ گذاری روی زیرساخت‌های توسعه و نیز تحقق اهداف توسعه پایدار را با دشواری مواجه ساخته و عدم تجهیز زیرساخت‌های توسعه‌ای به ‌طور عام و توسعه مالی به‌ طور خاص، رشد پایدار اقتصادی، انباشت پس‌ انداز ناخالص داخلی و فرآیند تامین مالی اقتصادی را با چالش مواجه ساخته است. ضمن اینکه بهره‌وری پایین سرمایه ‌گذاری و استفاده ناکارا از انباشت سرمایه ناخالص داخلی (تولید کمتر از ظرفیت اسمی) و نیز موانع فضای کسب ‌و کار و کارآفرینی غیر رقابتی چالش مذکور را تشدید كرده است. اگر این موانع و چالش‌ های تامین مالی به تنگنا تبدیل شود، خود یک پارادوکس توسعه است.